Hiermee sluit ik dit verhaal af. Het is een iets aangepaste versie, dus geen exacte kopie, van een al eerder begonnen weglog. Gestart met de aanleiding tot de Trojaanse oorlog, daarna de strijd en de nasleep daarvan en tenslotte Mythoman Odysseus. De boeken van Homeros waren een grote bron van inspiratie. Ik heb ze niet
klakkeloos gevolgd, heb er mijn eigen draai aan gegeven. Vooral aan de
Odyssee. Daar draaide alles om kijken en bekeken worden. Het oog was alom
vertegenwoordigd. Inclusief het multimedia gebeuren, zoals real life soaps en
twitter. Dit is immers mijn Odyssee.
Binnenkort zal ik verdergaan met... Klein tipje van de sluier...
het verhaal van de man die moest vluchten uit de brandende stad de man
die ver weg van zijn vaderland op zoek moest naar een nieuw thuis, een nieuw
leven, een toekomst
toch nog wat van Nausikaä teruggevonden haar twitter maar haar laatste
tweets waren 3 jaar geleden ik meld me
wel weer als we ergens anders wonen about 3 years
ago ______________________________________________ we moeten nu
vluchten vertrekken zo meteen about 3 years
ago ______________________________________________ we moeten allemaal zo snel
mogelijk evacuëren groot gevaar anders zullen we allemaal
verdrinken about 3 years
ago ______________________________________________ we moeten hier
allemaal weg groot gevaar kunnen hier niet langer
blijven about 3 years
ago ______________________________________________ ons hele land zal
binnenkort door de zee overspoeld
raken about 4 years
ago ______________________________________________ opnieuw grote
overstromingen about 5 years
ago ______________________________________________
alweer een grote
overstroming about 6 years
ago ______________________________________________
Hey
Nausikaä, Ik heb je
overal gezocht, maar kan Scheria niet meer terugvinden. Ook niet meer op google
maps. Waar zijn jullie dan toch gebleven? Ik zou zo graag van jullie
willen weten hoe het 10 jaar later, na het vertrek van Odysseus, met jullie
gaat.
ciao, Mnemo
maar mail kwam terug Mail Delivery System Undelivered Mail Returned to Sender
This is the mail system at host mailscan.scheriamail.com
I'm sorry to
have to inform you that your message could not be delivered to one or more
recipients. It's attached below.
For further assistance, please send mail
to postmaster.
If you do so, please include this problem report. You
can delete your own text from the attached returned message.
The mail
system <nausikaatje@scheriamail.com>:
maildir delivery failed: error writing message: Disk quota exceeded maar ik geef het zoeken nog niet op ik ga maar eens googelen
Het was
stil op Ogygia nadat Odysseus vertrokken was. Ik voelde me vreselijk alleen.
Gelukkig kreeg ik al snel bezoek van enkele Olympiërs. Ze hadden van Hermes
vernomen dat ik op zo’n mooi rustig eiland woonde. Hoewel ze het een eind weg
vonden, wilden ze toch allemaal graag genieten van de prachtige omgeving hier.
En ze vonden het hier schitterend. Ze genoten van alles wat mijn eiland te
bieden had. Na verloop
van tijd kwamen er steeds meer goden hierheen. Ach, je weet hoe dat gaat; die
vertelt het aan die dat het hier zo mooi en zo rustig is en die vertelt het aan
een ander en die ander vertelt het weer aan een ander en voor je het weet komt
iedereen hier naartoe omdat het zo lekker rustig is. En dan opeens vinden ze
het té rustig, dan moet er wat georganiseerd worden om wat te doen te hebben.
Dan moeten er allerlei voorzieningen komen, onderkomens voor de gasten,
eettentjes, nachtclubs en nog veel meer. Hermes opende de ene tent na de andere.
Die ziet overal handel in. Het schijnt dat hij van Skylla en Charybdis zelfs een
attractiepark heeft gemaakt. Nu komen ze niet meer voor de rust hierheen,
maar omdat er wat te beleven is, omdat het hier zo gezellig druk is. En niet
alleen de goden komen hierheen, ook steeds meer mensen. Die hebben ondertussen
ook al vernomen hoe leuk en mooi het hier is. Mijn eiland raakt steeds voller en
voller. Mijn eens zo rustige eiland is ten prooi gevallen aan het
massatoerisme. Help!
Na
Odysseus kwamen steeds meer mensen een bezoekje brengen aan de onderwereld.
Eerst
kwam er een man die zijn vader wilde spreken. Niet veel later kwamen er
dagelijks hele groepen tegelijk. Het werd een komen én gaan van LEVENDEN. Af en
toe eens één, dat kan nog net. Maar grote aantallen, nou nee. Het liep gewoon
de spuigaten uit.
Kijk,
in het dodenrijk kom je voor je rust en dat wil je graag zo houden. Die
aantallen bezoekers brachten onrust met zich mee. Kwebbelende mensen die overal
met hun vlezige vingers aan wilden zitten, brr. Ik moet daar niet zo veel van
hebben.
Ik
vroeg me af waarom er ineens zoveel bezoek kwam en ging op onderzoek uit.
Maar
wie schetst mijn verbazing, Hermes organiseerde rondleidingen in MIJN
DODENRIJK. Die jongen ziet ook overal handel in.
Afijn,
ik heb hem er op aangesproken en hem verteld dat het nu maar eens afgelopen
moest zijn met die excursies. Als hij zo nodig mensen wil laten griezelen, dan
bouwt hij maar een spookhuis. De onderwereld is toch zeker geen attractiepark!
Hermes
heeft me beloofd ermee te stoppen. Maar ergens heb ik het vermoeden dat hij
stiekem nog steeds rondleidingen organiseert.
Als verhalen doorverteld
worden, kunnen ze behoorlijk veranderen. Ze worden vaak aangedikt, kleine
details kunnen enorm worden uitvergroot of belangrijke gebeurtenissen worden
gemaakt tot futiliteiten. Eigenlijk kan alles van een verhaal worden
veranderd. De hoofdpersonen, de gebeurtenis, de plaats van handeling, ja, alles
kan veranderen. Soms blijft er van het oorspronkelijke verhaal
weinig meer over. Ik hoop maar dat dat dichtertje, hoe heet die ook alweer,
ben zijn naam vergeten, Homeros of zoiets, het verhaal van Odysseus niet zal
veranderen.
Maar goed, ik zal nu vertellen
wat er hier is gebeurd sinds het vertrek van Odysseus. Enige jaren later
kwam er pas weer bezoek. Het waren een jongen en een meisje. Van die opgeschoten
brutale pubers. Ik ontdekte ze in mijn keuken, snoepende van al mijn etenswaren.
Ze waren hongerig en ze hadden gehoord dat er hier lekker eten was. Ik
vraag me af hoe ze dat te weten zijn gekomen. Iemand moet dat gerucht de wereld
in geholpen hebben. In de eerste instantie wilde ik ze in muizen
veranderen, wie knabbelt in mijn huisje, die wordt een muisje, maar ik
had me voorgenomen dat nooit meer te doen met bezoekers en het waren eigenlijk
nog maar kinderen, dus nodigde ik ze vriendelijk uit om bij mij aan tafel te
komen. Dat wilden ze maar wat graag. Ik liet mijn dienaressen een maaltijd
voor hen bereiden en wilde hen vooraf wat te drinken aan bieden. Terwijl ik de
wijn plengde, zag ik hen samen smoezen. Ik vond het een vreemd stel.
Plotseling sprong die jongen op me af, trok een mes en zei: “Nu moet je me
smeken je niet te doden en met je naar bed te gaan.” Ik ontweek het mes,
greep zijn arm, draaide die op z’n rug en nam het mes van hem af. Ik zei hem,
dat ik niet geïnteresseerd was in kleine jongetjes. Vervolgens begon hij
helemaal te flippen. Ik pakte hem beet en stopte hem in het varkenshok, Daar
moest hij maar blijven totdat hij wat gekalmeerd was. Hij riep nog naar me:
“Ik ben geen kleine jongen, kijk dan!” En geloof me, dat was niet zijn
vinger die hij me liet zien. Het meisje was de hele tijd
rustig blijven staan. Ze verontschuldigde zich voor haar broer. Hij had wat
paddestoelen gegeten en daar kon hij niet zo goed tegen. Ze vroeg me of ze mocht
kijken hoe het eten bereid werd. Ze wilde graag leren koken. Ik nam haar mee
naar de keuken waar de dienaressen druk bezig waren. Daar vroeg ze me of het
brood in de oven al gaar was. Ik zei haar dat ik wel even zou gaan kijken.
Plotseling gaf ze me een harde duw zodat ik mijn handen aan de oven brandde en
rende ze weg, de keuken uit. Ze smeet de deur achter zich dicht en vergrendelde
die. Toen we ons na enige tijd hadden weten te bevrijden ontdekten we dat ze
verdwenen waren met medeneming van allerlei goud en kostbaarheden.
Ik
ben benieuwd hoe dit verhaal in de loop van de tijd zal gaan
veranderen.
Thuiskomen
was niet wat ik ervan verwacht had. Het begon met een euforisch gevoel.
Eindelijk weer voldoende te eten uit mijn eigen keuken, slapen in mijn eigen bed
en neuken met mijn eigen vrouw. Na een maand had ik al zoiets van ‘en wat
nu?’ en begon er iets te kriebelen. Ik moest iets gaan ondernemen. In de
eerste instantie wist ik niet wat. Maar toen opeens schoot me te binnen dat ik
nog iets goed te maken had met Poseidon. Ik moest op pad met een roeispaan en
waar ze dat ding niet herkenden als iets waarmee je kon roeien, dus ergens ver
weg van de zee, daar moest ik die zeegod offers brengen. Dat heb ik gedaan.
Vervolgens ben ik wat rond gaan trekken en overal mijn verhalen gaan vertellen.
De tijd vloog. Ik was alweer bijna een jaar weg van huis. Toen ben ik
teruggegaan naar Ithaka met de bedoeling mijn leven van voor de oorlog tegen
Troje weer op te pakken. Ik deed mijn best, maar het ging niet. Ithaka was
veranderd, ik was veranderd, de tijden waren veranderd. Was dit mijn Ithaka?
Dit eiland was zo anders. Ik was een ander. Niets was meer hetzelfde. Mijn vrouw
kon beter orde op zaken stellen dan ik. Dat geeft wel een flinke deuk in je ego,
dat kan ik je wel vertellen. Ik had veel moeite om dat te accepteren. Dat gaf veel
strubbelingen. De zachtaardige Penelopeia bleek veranderd te zijn in een
verwijtende achterdochtige bitch die mij nota bene had laten zweren nooit meer
van Ithaka te zullen vertrekken. Ik zit dus gevangen. Ik kan geen kant meer
op. Ik verdoe mijn tijd met verhalen vertellen en verlangend staren over de
zee. Het liefst zou ik weer gaan varen. Ik heb Poseidon gunstig gestemd, dus
van hem geen gevaar meer te verwachten. Maar door die belofte aan Penelopeia
hoef ik zeker geen gevaar meer te verwachten. Jammer. Mijn zoon is
inmiddels getrouwd en bezig een gezinnetje te stichten. Ik heb hem alles geleerd
wat ik wist, ook het trucje om mijn boog te spannen. Daar is een trucje voor
nodig. Als je dat niet weet, kun je aan die boog rukken en trekken wat je wilt,
maar spannen doe je die nooit. Dat was ook de reden waarom het die vrijers niet
lukte. Over rukken en trekken gesproken, mijn vrouw wil helemaal geen seks
meer. Sinds ik een keer de naam van Kirke heb laten vallen, hetzij in mijn
slaap, hetzij op een ander onbewust moment, is zij gaan zeuren over ‘die andere
vrouwen’ en wil ze niet meer dat ik haar aanraak. Ik houd nog van haar, maar
niet zoals ze nu is, maar zoals ze was voordat ik vertrok. Ze is zó veranderd.
Zo hard, zo ijskoud. En wat nu? Ik weet het niet meer. Ik verdoe mijn
tijd met staren over de zee en proberen ergens bereik te kunnen krijgen. Dat
laatste lukt maar op bepaalde punten en alleen bij gunstige omstandigheden,
zelden dus. Ik verstuur af en toe een noodkreet: ‘HAAL ME HIER WEG’, maar ik
krijg nooit respons. Is er nooit meer iemand online? Zelfs van Athena hoor ik
ook nooit meer iets. Zou ze me vergeten zijn? Ze denkt vast dat ik haar niet
meer nodig heb, nu ik veilig terug op Ithaka ben. Maar nu moet ik gaan, het
is etenstijd. Als ik te laat kom, krijg ik weer die ijskoude blik van
Penelopeia. Geloof me, dat is niet leuk. Wat een leven!
Tien jaar
geleden kwam pa terug op Ithaka. Niet veel later vertrok hij om ergens ver weg
van de zee aan Poseidon te offeren. Een jaar later kwam hij weer terug. Na
zijn terugkeer is er eigenlijk niet zo veel veranderd. Mijn moeder bleef alles
op Ithaka besturen. Mijn vader vond dat niet zo geweldig, ze maakten toen best
wel vaak ruzie. Maar na een tijdje vond pa het geloof ik wel gemakkelijk dat ma
alles regelde. Zo had hij meer tijd om dingen voor zichzelf te doen. Hij houdt
ervan om overal aan iedereen die het maar wil horen zijn verhalen te vertellen.
Ondertussen heeft iedereen hier zijn verhalen al wel honderd keer gehoord.
Vaak zie ik hem bij de kust staan. Hij kan uren lang over de zee staren.
Eigenlijk zou hij weer op reis moeten gaan. Weer avonturen beleven. En overal
waar hij maar komt zijn verhalen vertellen. Dat is wat hij het liefste doet.
Maar ja, hij had m’n ma gezworen nooit meer weg te gaan. Zelf ben ik wel
weer op reis gegaan. Allereerst naar Pylos om daar Nestor te bezoeken en te
vertellen dat mijn vader was teruggekeerd. En natuurlijk om mijn vriend
Peisistratos terug te zien. Maar de voornaamste reden was natuurlijk om de
mooie Polykaste weer te zien en mezelf in haar ogen te verdrinken. Na ons
huwelijk zijn we eerst wat rond gaan trekken en vervolgens zijn we ons op Ithaka
gaan settelen. Binnenkort verwachten we ons eerste
kindje.
Sinds de
terugkeer van Odysseus zijn er tien jaren verstreken. Toen hij pas terug
was, was er de blijdschap; we leken wel een pasgetrouwd stel, konden niet van
elkaar afblijven en hadden elkaar ook heel wat te vertellen. Twee maanden
later moest hij echter opnieuw vertrekken. Hij had nog wat goed te maken met
Poseidon en daarvoor moest hij een lange reis ondernemen. Ik wilde niet dat
hij opnieuw vertrok, maar kon hem niet tegenhouden. Het was een taak die hij nog
moest volbrengen. Ruim een jaar bleef hij weg. Opnieuw grote blijdschap
toen hij weer thuis kwam. Dit keer zou hij voor altijd blijven. Hij bezwoer me
dat hij nooit meer op reis zou gaan. Al snel na de vreugde kwamen echter de
irritaties. Als je jaren lang een huishouden en alles wat er omheen is, een hele
onderneming dus, alleen hebt moeten besturen, heb je zo je eigen manier van
aanpakken ontwikkeld. Bovendien waren er in die jaren nogal wat dingen
veranderd. Toen mijn man de touwtjes weer in handen wilde nemen, ontdekte
hij dat een aantal zaken niet meer waren zoals op het moment dat hij vertrok.
Dat gaf een hoop frustraties. Zeker toen hij besefte dat hij de leiding van
alles beter aan mij over kon laten. Hij voelde zich in feite overbodig. Hij werd
steeds humeuriger en we kregen steeds vaker en heftiger ruzie. Vervolgens
zonderde hij zich steeds vaker af. Dan liep hij wat te dwalen over het eiland of
stond hij urenlang over de zee te turen. Ik denk, dat hij graag weer op reis
zou gaan. Het avontuur blijft hem blijkbaar lokken. Als ik het hem vraag,
ontkent hij echter. Misschien verlangt hij ook wel terug naar die andere
vrouwen. Die Kalypso of die Kirke of een van de anderen die hij ooit heeft
gehad. Ja, ik weet daarvan. Als je man tijdens het vrijen roept: ‘Oh Kirke’,
nou, dan weet je genoeg. Ook in zijn slaap mompelt hij wel eens hun namen. En
ja, daar maakte ik dan ruzie over met hem. Ik verwijt hem dan dat hij mij nu te
oud en niet meer aantrekkelijk vindt en dat hij liever met een jeugdige godin of
andere jonge blom zou liggen vrijen. Hij ontkent dat eveneens. Maar ik weet dat
hij liegt. Hij wil dolgraag weer op reis en als een vrouw haar benen voor hem
spreidt, loopt hij ook niet weg. Ik ken hem té goed. Eerst veronderstelde ik
dat hij dingen voor mij verzweeg om me te ontzien. Nu besef ik dat hij mij geen
deelgenoot wil maken van alles wat hij heeft meegemaakt, omdat we geen band meer
met elkaar hebben. We zijn uit elkaar gegroeid. Hij is veranderd, ik ben
veranderd. We passen niet meer bij elkaar. We verwachtten allebei dat het weer
net zo zou zijn als vroeger, voordat hij naar Troje vertrok. Dat bleek een
illusie. Na twintig jaar een alleenstaande moeder te zijn geweest, is het
opnieuw leven met een partner voor mij een té grote omschakeling. Voor hem
is, na al die jaren vol avonturen, het leven op Ithaka één grote sleur. Hij
is terug bij mij, maar hij is verder van me verwijderd dan ooit.
Ik
heb tijdens mijn reizen veel gezien en veel beleefd. Ik heb ervaren hoe
mensen tegen andere mensen aankijken, hoe mensen mij zagen. Maar ook door naar
mezelf te kijken, ervaren hoe ikzelf ben, mezelf leren kennen. Maar het
mooiste is jezelf te ontdekken door jezelf weerspiegeld te zien in de ogen van
je geliefde.
Nadat Mentor,
die eigenlijk de godin Athena was, de menigte had toegesproken, ging iedereen
heen en kon ik eindelijk mijn vrouw Penelopeia in de armen nemen. Ik was weer
thuis. Die nacht kon ik weer slapen in mijn eigen bed, dat ik zelf gemaakt
had in de grote olijfboom. Die boom was niet gekapt, dus mijn bed stond nog
zoals ik het had achtergelaten. Moe en voldaan na een heftige vrijpartij kon
ik de slaap echter niet meteen vatten. Ik lag daar met mijn ogen nog open en
moest terugdenken aan alles wat ik had meegemaakt. Het meeste had ik al verteld
aan mijn vrouw, maar er waren ook een paar zaken die ik achterwege liet. Het was
beter dat ze niet alle details van mijn verblijf bij Kalypso of Kirke te weten
zou komen, dat zou haar maar verontrusten. Ineens moest ik terugdenken aan
wat Kirke me eens verteld had. Als ik antwoord kon geven op de vragen wie ik
was en waar ik vandaan kwam, wist ik wat het allerbelangrijkste voor mij was.
Ik weet nu het antwoord op die vragen. Mijn naam is Odysseus, koning van
Ithaka, zoon van Laërtes, echtgenoot van Penelopeia en vader van Telemachos. Ik
kom van Ithaka, vanwaar ik vertrokken ben om te strijden tegen Troje. Vandaar
uit ben ik de hele wereld afgereisd, en zelfs in de onderwereld geweest, om
uiteindelijk weer thuis te komen. En daar ontdekte ik wat het allerbelangrijkste
voor mij is. Mijn Ithaka, mijn gezin, mijn huis. Dat is belangrijker dan wat dan
ook op de hele wereld. Belangrijker dan waar dan ook op de wereld zijn en wat
dan ook op de wereld te bezitten. Het is goed te reizen en veel te zien,
maar het beste is aan het eind van de reis thuis te kunnen
komen.
