Aeneas and the Sibyl - English School
Door het donker
traden wij het onderaardse rijk binnen. Dit was de weg die de schimmen afleggen
richting de modderige Acheron waar veerman Charon hen die begraven zijn
overbrengt naar hun bestemming. Hen die geen graf hebben weert hij. Die zijn
gedoemd honderd jaar lang als vleermuizen rond te dolen op deze onherbergzame oevers alvorens
ze toegang krijgen tot de gammele schuit.
Terwijl wij
wachtten op de veerboot en zijn grimmige schipper ontwaarden wij Palinurus. Hij
smeekte Aeneas hem mee te nemen. Hij was overboord geslagen en had zwemmend
toch het strand weten te bereiken. Daar werd hij echter doodgeknuppeld door
volk dat hem in de branding aantrof.
Charon neemt
echter geen illegalen mee in zijn bootje. Laat het hem een troost zijn, dat zijn
gebeente weldra gevonden zal worden en dat men een grafheuvel voor hem zal opwerpen.
De locale bevolking zal hem vereren met offers en men zal die plaats zijn naam geven.
Toen de boot
aanmeerde en Charon ons zag, begon hij gelijk moeilijk te doen. Ach, ik had ook
niet anders van hem verwacht. Hij begon te mopperen dat zijn bootje niet stevig
genoeg was om levenden mee te nemen. Herakles was er ook zowat doorheen gezakt
en het had hem veel tijd gekost om de gaten te repareren die daardoor ontstaan
waren. En hij deed ook moeilijk over het zwaard dat Aeneas in zijn hand had.
Nadat ik hem
gerustgesteld had door hem te vertellen dat Aeneas niet naar de onderwereld
gekomen was om honden of vrouwen te ontvoeren, maar om zijn vader te spreken,
kalmeerde hij een beetje. Iemand die uit liefde deze tocht wil ondernemen, daar
heeft hij ontzag voor. Hij heeft wel een grote mond, maar ook een klein hartje
dat snel ontroerd is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten