Hoi. Dit is Eurylochos weer even. Je kent me nu wel zeker?
Je weet wel, de tweede man op het schip van Odysseus. De man die altijd aan z’n maten denkt. Die ja!
Odysseus is vreselijk kwaad op me. Niet alleen op mij, nee, op al m’n maten ook. Hij heeft ons net verschrikkelijk uit staan schelden, niet normaal meer. Hij ging helemaal over de rooie, door ’t lint, uit z’n… whatever, hij was zooo pissig, zijn ogen schoten vuur. Ik had hem al eens eerder woedend gezien, maar nog nooit zo als deze keer.
Ik zal je vertellen wat we hebben gedaan.
Het stormde al een maand. Al ons voedsel, wat Kirke mee had gegeven, was op. We hadden honger. Onze magen rammelden. HONGER, HONGER, HONGER. We konden aan niets anders meer denken dan aan eten. We probeerden vissen te vangen, maar hier zat echt geen vis in het water. We vingen niets.
En dan zie je een paar meter verderop een aantal sappige biefstukjes lopen. Wat zou jij dan doen? Precies. Slachten, braden en opeten. Dat waren we al een paar dagen van plan, maar we moesten wachten op een geschikt moment. Wanneer Odysseus ergens anders was of, nog beter, lag te slapen.
Vandaag gebeurde dat eindelijk. Hij was ergens op een beschutte plek in slaap gesukkeld. Ik gaf m’n maten een teken dat de kust veilig was en meteen liepen we naar het vee toe. We omsingelden de koeien, doodden er een paar, slachtten ze en begonnen ze boven het vuur te roosteren.
Het vlees rook zooo lekker, niet normaal meer.
Het duurde niet lang of Odysseus was wakker, rook de braadlucht, stoof op ons af en begon te foeteren. Maar we waren zo hongerig en zo flauw dat het ons weinig deed.
Wij zitten nu lekker te eten. Odysseus eet niet mee. Laat hem dan maar honger lijden, dat doet hij dan mooi zichzelf aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten