Het verdriet van Dido

Dido , ready to kill herself with Aeneas' sword. 4534: Sacchi Andrea 1599-1661: Didon abandonnée ou Didon sur le bûcher. Musée des beaux arts, Caen

Hij is weg. Hij is gewoon vertrokken. En hij heeft niet eens afscheid genomen.

Gisteren had ik vernomen dat ze heimelijk bezig waren de schepen in te laden.

Ik vroeg hem of hij misschien van plan was ergens heen te gaan. Hij antwoordde, dat het zijn taak was om in Italia een stad te stichten. Dat was hem voorspeld.

Ik smeekte hem om hier te blijven. Dat kon hij niet.

Ik vroeg hem of hij na het stichten van die stad hier terug zou komen.

Dat wist hij niet.

Ik stelde voor dat ik met hem mee zou gaan of anders later achter hem aan zou gaan. Hij antwoordde: “Dat zou kunnen”.

Ik dacht dat we een relatie hadden met elkaar. Dan kun je er toch niet zo maar vandoor gaan? En dan kun je toch zeker geen plannen maken er vandoor te gaan zonder dat je de ander daarvan op de hoogte brengt?

Waarom heeft hij niets verteld? Waarom heeft hij mij niets verteld?

Ik ben altijd eerlijk tegen hem geweest. Als ik plannen zou hebben gehad om ergens anders naartoe te gaan, had ik het hem zeker verteld. Zo ben ik, ik houd niets voor mijn partner verborgen. Waarom hij dan wel voor mij?

Wil hij mij soms niet meer, is hij mij beu en wijst hij mij af? Waarom heeft hij me dat dan niet eerlijk gezegd? En waarom zo in het geniep de schepen inladen?

Omdat hij bang was voor mijn reactie. Omdat hij bang was dat ik hem misschien aan zou kunnen vallen. Dat had hij van mij verwacht.

Zo ben ik niet. Ik houd van hem, ik zou hem nooit wat aan kunnen doen. Wat gemeen van hem om dat te denken van mij. Hoe kan hij mij zo vals van dat soort praktijken verdenken? Ik ben zo echt niet. Zo’n verdachtmaking doet zoveel pijn.

Afgelopen nacht heb ik niet kunnen slapen. Hij lag niet naast me, hij vond het beter om op het schip te blijven.

En vanmorgen…

Vanmorgen was hij vertrokken.

Ik wilde eigenlijk meteen achter hem aan gaan. Liefde laat zich toch door niets weerhouden? Hij zei immers zelf: “Dat zou kunnen”.

Maar iedereen om mij heen raadde me dat af. Ze zeiden, dat dit zijn manier was om te zeggen dat het tussen ons voorbij was. Mannen drukken zich nu eenmaal op een andere manier uit dan vrouwen. De woorden: ‘dat zou kunnen’ was zijn manier om het niet pijnlijk voor me te maken.

Om het voor hem gemakkelijker te maken zeker, haha!

Dit klinkt cynisch, maar ik ben eigenlijk gewoon heel erg verdrietig.

Onze liefde kan toch niet zomaar voorbij zijn? Hij noemde mij gisteren zelfs nog ‘liefje’. Dat zeg je toch niet als je niet van iemand houdt? Dus hij houdt nog wel van me. “Nee”, zeiden ze, “dat zeggen mannen wel meer om te sussen en ook wel als ze gewoon alleen maar zin in je hebben. Mannen gebruiken dat soort woorden zonder betekenis”. Maar als ik iemand ‘liefje’ noem, dan houd ik van hem. Bij mij heeft dat woord wel een betekenis.

Had ik soms iets verkeerd gedaan? Had ik hem niet genoeg liefde gegeven? Was het niet fijn bij mij? Had hij misschien een ander?

Allemaal vragen waar hij ontkennend op antwoordde. Hij zou het me allemaal wel uitleggen, maar niet op dat moment, want hij was druk bezig zijn mannen bevelen te geven. Ik moest maar gaan slapen, zei hij en hij wenste me een goede nacht.

Dat waren zijn laatste woorden tegen mij.

En wat nu? Hier sta ik, alleen. De toekomst ziet er voor mij somber uit. Iedereen om mij heen zal mij belachelijk maken. Een versmade vrouw. De vorsten van de steden om mij heen zullen het mijn verdiende loon vinden omdat ik hen afwees.

Hun volk zal ons aanvallen, nu de Trojanen er niet meer zijn om ons te versterken. Ik ben bang voor de toekomst. Ik ben een koningin en die mag geen angst tonen. Maar ik ben zo bang.

Bovenal ben ik echter verdrietig. Dit verdriet is zo verscheurend. En het is de tweede keer al dat ik het mee moet maken. Ik kan deze pijn niet nog een keer aan. Ik verdraag het niet nog eens. 
Ik ben op.

Alles wat me aan hem herinnert heb ik op een stapel laten gooien. Daar ligt ook zijn Trojaanse zwaard, dat hij aan mij gegeven heeft. Laat dit zwaard een einde maken aan mijn lijden. 
Ik kan niet meer.