Aeneas verlaat Dido - Guido Reni
Het verdient geen
schoonheidsprijs wat ik heb gedaan, maar ik zag geen andere oplossing.
Het werd al snel
opgemerkt dat wij de schepen zeilklaar maakten. En een gerucht verspreid zich
nu eenmaal pijlsnel. Voor ik het wist stond Dido voor m’n neus. Ze vroeg me wat
ik ging doen. Ik wilde haar eerlijk vertellen wat ik van plan was, maar ze keek
zo verdrietig. Ik wist op dat moment totaal niet welke woorden ik moest
gebruiken om het voor haar niet pijnlijker te maken dan het al was. Ik heb me
misschien niet helemaal correct uitgedrukt. Dat spijt me dan.
Ik was echt van
plan het haar allemaal eerlijk te vertellen, maar even niet op dat moment. Het
was gewoon erg moeilijk voor me.
In ieder geval heb
ik haar gezegd dat mijn lotsbeschikking een stad in Italia te stichten is. Een
nieuw thuis voor de Trojanen. Dat Carthago niet mijn eindbestemming is, en dat
ik er niet wil blijven, ook niet als ze mij daar samen met haar laat regeren.
Nee, ik heb haar
niet verteld dat ik niet van haar hield. Dat kun je een vrouw toch niet
vertellen. Zo ongelofelijk bot ben ik niet.
Ik heb haar toen
gezegd dat ze maar moest gaan slapen en dat ik de nacht op het schip zou
doorbrengen. Dat leek me beter gezien haar emotionele toestand.
Die nacht
verscheen de god Hermes aan mij. Hij heeft mij gezegd dat ik meteen moest
vertrekken omdat de wind gunstig was en omdat er anders heibel van zou komen.
Je moet altijd
luisteren naar het advies van de goden. Zo ben ik opgevoed en daarom heb ik
daar meteen gehoor aan gegeven.
Spijtig misschien hoe het allemaal gelopen is,
maar het zij zo. Ik kan mijn lotsbeschikking nu eenmaal niet ontlopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten