Zoeken naar...

William Turner - De Gouden Tak

Bedroefd verliet ik de grot. Wat een verschrikkelijke woorden sprak de Sibylle. Een van mijn mannen zou plots gestorven zijn. En dat was nog niet eens opgemerkt.

Als haar woorden op waarheid berustten, zou ergens een dode moeten liggen.

We speurden het hele gebied rond de schepen af. Uiteindelijk vonden we half onder het zand van het strand het lichaam van Misenus. De arme stakker was door een golf op de scherpe klippen te pletter geslagen.

Alweer een dode te betreuren. Alweer verdriet. Houdt het dan nooit op?

De Sibylle had gelijk wat betreft het verlies van een van mijn mannen. Ze had dat naar waarheid voorspeld. Haar adviezen konden we dus maar het beste opvolgen. Ik liet de mannen in het bos hout zoeken voor een brandstapel zodat we de ongelukkige Misenus zijn laatste eer konden bewijzen.

Terwijl ik de mannen bezig zag met het kappen van bomen, vroeg ik me af waar in dat oude donkere woud toch die boom met de gouden tak, waarover de Sibylle had gesproken, zich zou bevinden.

Zoeken leek mij onbegonnen werk. Het bos was zo onmetelijk groot en er stonden zoveel bomen. Had ik maar ergens een aanwijzing gehad waar die boom stond, dan zou het gemakkelijker zijn. Ik was de wanhoop nabij. Dit leek me een onmogelijke opgave.

Toen zag ik echter twee duiven mijn richting op komen. Ik herkende ze gelijk als de vogels van mijn moeder. Zij zou mij hierbij helpen. De duiven zouden me de weg wijzen naar de gouden tak. Als ik hen volg, dan zal ik de boom vinden.

De duiven vlogen voor mij uit diep het woud in. Uiteindelijk streken ze neer in een oeroude eikenboom met goudglanzend gebladerte. Dat was de boom met de gouden tak.

Ik deed wat de Sibylle me opgedragen had en brak met de hand de gouden tak van de boom af. Daarna dankte ik mijn moeder en zocht ik me een weg terug door het dichte woud.