HEIMWEE

Magritte - Het Heimwee 

Helena vertelt:

“Ik zat te weven toen mijn schoonzus Laodike mijn vertrek binnen kwam. 
Ze kwam dicht bij me staan en sprak tegen me met een vreemd accent:

< Kom toch eens kijken, kind, hoe wonderlijk zich de Trojaanse
wagenstrijders en bronsgepantserde Grieken gedragen.
Zij die zojuist nog, belust op de tranenwekkende oorlog,
vechtend op leven en dood, elkaar in de vlakte bestreden
zitten nu zwijgend, ruggen aan schild, hun langbladige speren
naast zich, recht in de grond. De strijd is tot stilstand gekomen.
Paris en de aan Ares geliefde held Menelaos
zullen hun strijd om jou met hun lange speren beslechten.
Hij die de zege behaalt zal jou zijn vrouw mogen noemen.>

Één van hen zal gedood worden.
De man die ik innig liefheb, of de man die ik ooit lief heb gehad, de vader van mijn dochter Hermione. 
Mijn dochter…. hoe lang heb ik haar al niet gezien?
En Sparta, die mooie stad? En mijn ouders?
Eigenlijk verlang ik weer terug naar die tijd.
Maar dan zou mijn Paris gedood moeten worden. Ik hou zo veel van Paris. Ik wil hem niet kwijt. 
Maar ik wil ook niet dat Menelaos gedood wordt. Hij was een goede echtgenoot, een lieve man. 
En toch zal een van hen moeten sterven. 
Om mij.
Had ik de droevige dood maar gevonden, alvorens ik hierheen kwam.”