Was mijn lot
een zeemansgraf? Ik had nog beter kunnen sneuvelen in de slag om Troje, dan had
ik tenminste een eervolle begrafenis gehad.
De mast van mijn vlot brak af door een huizenhoge golf en ik werd overboord gesmeten. Een eeuwigheid later kwam ik, zeewaterbrakend, weer boven. Maar ik gaf me niet zo maar gewonnen. Snel zwom ik m’n vlot achterna en na enige tijd kreeg ik een loshangend stuk touw te pakken en hees ik me er weer bovenop.
Ik was bijna bij de Phaiaken en nu werd ik weer een speelbal van wind en golven. Ik werd er moedeloos van. Ik dacht dat de goden me naar huis lieten gaan. Waren ze van gedachten veranderd?
Plotseling dook naast me een zeegodin omhoog. Het was Leukothea. Ze had gezien dat Poseidon me wilde vernietigen en had medelijden met mij gekregen. Ze wilde me helpen. Ze gaf me het advies mijn kleren uit te doen, die rond de water- en wijnzak te doen en vervolgens het vlot te verlaten en naar de kust van de Phaiaken te zwemmen. Ze gaf me bovendien een sluier. Die moest ik omdoen zo lang ik op zee was en, zodra ik weer op het land was, afdoen en in zee werpen. Die sluier gaf me magische kracht. Zo kon Poseidon mij niet zien en mij geen kwaad doen. Nadat ze me de sluier overhandigd had, verdween ze weer in de diepte van de zee.
Even vreesde ik een nieuwe valstrik. De kust van de Phaiaken lag nog een flink eind weg. Er naartoe zwemmen was gelijk aan zelfmoord. Zo’n zeegodin heeft makkelijk praten. Zou ik het wagen, of toch niet?
Ik besloot om zo lang mogelijk op het vlot te blijven, totdat het echt van ellende uit elkaar viel. Dan zou ik gaan zwemmen.
Niet veel later deed een nieuwe reusachtige golf het vlot kraken, de stammen raakten los. Snel deed ik mijn kleren om de zakken en de sluier om mijn lijf. Daarna liet ik me voorover zakken in de zee.
En ik zwom en ik zwom en ik zwom en ik…
De mast van mijn vlot brak af door een huizenhoge golf en ik werd overboord gesmeten. Een eeuwigheid later kwam ik, zeewaterbrakend, weer boven. Maar ik gaf me niet zo maar gewonnen. Snel zwom ik m’n vlot achterna en na enige tijd kreeg ik een loshangend stuk touw te pakken en hees ik me er weer bovenop.
Ik was bijna bij de Phaiaken en nu werd ik weer een speelbal van wind en golven. Ik werd er moedeloos van. Ik dacht dat de goden me naar huis lieten gaan. Waren ze van gedachten veranderd?
Plotseling dook naast me een zeegodin omhoog. Het was Leukothea. Ze had gezien dat Poseidon me wilde vernietigen en had medelijden met mij gekregen. Ze wilde me helpen. Ze gaf me het advies mijn kleren uit te doen, die rond de water- en wijnzak te doen en vervolgens het vlot te verlaten en naar de kust van de Phaiaken te zwemmen. Ze gaf me bovendien een sluier. Die moest ik omdoen zo lang ik op zee was en, zodra ik weer op het land was, afdoen en in zee werpen. Die sluier gaf me magische kracht. Zo kon Poseidon mij niet zien en mij geen kwaad doen. Nadat ze me de sluier overhandigd had, verdween ze weer in de diepte van de zee.
Even vreesde ik een nieuwe valstrik. De kust van de Phaiaken lag nog een flink eind weg. Er naartoe zwemmen was gelijk aan zelfmoord. Zo’n zeegodin heeft makkelijk praten. Zou ik het wagen, of toch niet?
Ik besloot om zo lang mogelijk op het vlot te blijven, totdat het echt van ellende uit elkaar viel. Dan zou ik gaan zwemmen.
Niet veel later deed een nieuwe reusachtige golf het vlot kraken, de stammen raakten los. Snel deed ik mijn kleren om de zakken en de sluier om mijn lijf. Daarna liet ik me voorover zakken in de zee.
En ik zwom en ik zwom en ik zwom en ik…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten