HEKTORS AFSCHEID

Hektor en Andromache - Luca Ferrari

Hektor vertelt: 

“Het was een bloedige strijd. Iedereen vocht voor het behoud van de stad. 

Iedereen? 

Nee…. niet iedereen. Mijn broer Paris was in geen velden of wegen te bekennen.

Waarom streed hij niet mee? Een strijd die nota bene was ontstaan door zijn stommiteit. 

Ik besloot hem te gaan zoeken. En waar kon ik beter met zoeken beginnen dan in zijn eigen vertrekken?

En ja hoor, daar was hij. Terwijl ieder ander aan het vechten was, lag hij zijn vrouw te neuken. Dat is toch zeusverdomme het toppunt! Hij wilde eerst nog afscheid nemen van zijn vrouw. Daarna zou hij zich in de strijd gaan mengen.

Afscheid nemen. Dat moest ik ook maar doen. Misschien zouden mijn vrouw Andromache en mijn zoontje Skamandros, door anderen ook wel Astyanax genoemd, mij wel nooit meer terug zien. 

Ik trof ze aan bij de Skaeïsche poort. In tranen sprak ze me toe:

< Doldrieste man, die moed van jou zal je dood nog eens worden,

en met je kind en met mij, ongelukkige heb je geen meelij,

ik die je spoedig zal missen. Want weldra stormen de Grieken

als één man op je af en zullen je doden. ‘k Zou liever

zelf in de aarde verdwijnen dan jou te moeten verliezen.

Toe, heb meelij met mij, blijf hier; ga niet weg van de stadsmuur.

Maak niet je kind tot een wees en maak niet je vrouw tot een weduw.>

Mijn hart brak toen ze die woorden uitsprak. Maar mijn trots stond het nu eenmaal niet toe me aan de strijd te onttrekken. 

Ik strekte mijn handen uit naar mijn zoontje om hem te knuffelen alvorens ik zou terugkeren naar het strijdperk. Die begon luid te krijsen. Hij herkende me niet meer met mijn helm op. Pas toen ik die afgezet had, zag hij dat ik het was.
Daarna nam ik afscheid van ze, onwetend of ze me ooit weer terug zouden zien.”