Menelaos vertelt: “Ik kon die nacht niet slapen. Ik maakte mij te veel zorgen. Ik besloot toen maar naar mijn broer Agamemnon te gaan. Dat deed ik vroeger thuis ook altijd als me iets dwars zat. Die was echter ook wakker. Hij had zijn werpspeer in zijn hand. Was hij soms van plan stiekem naar de Trojanen toe te gaan als verspieder?
Afijn, we moesten blijkbaar toch iets doen. We besloten de andere aanvoerders ook maar wakker te maken en bijeen te komen om een plan te beramen.
Nadat we ze allemaal wakker hadden gemaakt nam Nestor het woord. Hij vroeg of iemand het durfde als verspieder rond te gaan neuzen bij de Trojanen.
Diomedes sprong op. Hij zei:
< Nestor, mijn hart spoort me aan en een sterke strijdlust beweegt me
bij onze vijanden in het nabijzijnde kamp der Trojanen
binnen te dringen; maar als me een andere man vergezelde,
zou me dat meer vertrouwen en grotere zekerheid geven.
Als je met tweeën op pad gaat, kan de een voor de ander bedenken
wat hij het beste kan doen. Als je alles alleen moet beslissen,
moet je het doen met je kleine verstand en beperkte vermogens. >
Toen durfde ineens zowat iedereen. Agamemnon vroeg Diomedes zelf te kiezen wie hij het meest geschikt vond. Dat bleek Odysseus te zijn.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten