Aphrodite vertelt:
“Het zag er slecht voor die jongen uit. Hij zou gestikt zijn als ik niet tussenbeide gekomen was. Snel sneed ik de riem los waarmee z’n helm vast zat.
Nou, toen had je die driftkikker van een Menelaos eens moeten zien. Als een briesende stier smeet hij die helm weg en greep hij een speer die zeer zeker dwars door Paris heen geworpen zou worden als ik hem niet snel door middel van een mistvlaag aan het oog had onttrokken.
Ik nam hem zo stiekem mee naar zijn vertrekken in het paleis.
Vervolgens ging ik Helena halen die zich nog op het bolwerk op de stadsmuur bevond. Ik deed alsof ik haar vroegere dienares uit Sparta was, maar ze herkende me direct. Ik vroeg haar mee te komen naar Paris. Maar Helena reageerde nogal pissig:
< Wat bezielt u, godin van het onheil, mij zo te misleiden?
Wilt u me soms nog verder van de bewoonbare wereld
‘tzij naar Frygië of naar het lieflijke Lydië voeren?
Is daar misschien een andere man die uw gunst heeft gewonnen?
Nu Menelaos van Paris, de godlijke held, heeft gewonnen
en hij met mij, ellendige vrouw, naar huis wil teruggaan,
komt u daarom weer bij me en hebt weer iets sluws in gedachten?>
Kijk, zoiets moet je gewoon niet tegen mij zeggen. Dan word ik boos. Ik antwoordde haar:
< Terg me niet, koppige vrouw, opdat ik, in woede ontstoken,
jou niet verstoot en mijn liefde voor jou in haat doe verkeren.>
Dat maakte indruk. Toen wilde ze me wel volgen naar Paris toe. Ze bleef echter nog steeds pissig. Nu was het Paris die het moest ontgelden.
Die bleef echter heel rustig en zei:
< Vrouw, berisp me niet zo en doe me geen harde verwijten.
Ditmaal, met hulp van Athene, heeft vorst Menelaos gewonnen;
ík win een volgende keer, -ook ons staan goden terzijde. >
En daarna een paar uur goedmaakseks.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten