Patroklos vertelt:
“Ik zat nog bij Eurypylos toen ik het angstige schreeuwen van de bange Achaeërs hoorde. Ik ging kijken wat er aan de hand was. De Trojanen waren door de wal heen gedrongen en stonden op het punt de schepen in brand te steken. Dat ging niet goed.
Ik moest dringend naar Achilleus en hem overhalen toch aan de strijd deel te nemen. Het was écht nodig. Alleen hij zou ons kunnen behoeden voor het naderende onheil.
Helaas, hij was niet over te halen. Zijn hart bleef van steen.
Met de wijze raad van Nestor in mijn gedachten smeekte ik hem om zijn wapentuig te lenen. Dan zouden ze denken dat hij toch weer meevocht. Dan hadden de Achaeërs weer hoop en moed. In eerste instantie weigerde hij. Zijn wrok om het verlies van Briseïs was niet afgenomen, zelfs niet nu de Trojanen zijn eigen kamp benaderden.
Maar hij bedacht zich.
Ik mocht zijn dappere volk van de Myrmidonen aanvoeren in zijn wapenuitrusting. Maar alleen om te verhinderen dat de schepen in brand zouden raken en niemand ooit meer terug kon. Meer niet.
< Keer dus terug naar ons kamp, zodra je de schepen gered hebt
en laat de anderen maar zelf de strijd in de vlakte beslechten. >
Ik mocht de Trojanen alleen wegdrijven van de schepen en niet achterna gaan tot de stadspoorten van Troje.
Terwijl ik me in zijn wapenuitrusting hees, riep Achilleus zijn Myrmidonen op om te strijden.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten