Een maand lang waren Odysseus en zijn makkers mijn gastvrienden.
Ik en mijn naasten, wij hebben ons kostelijk vermaakt. Hij is een fantastisch verhalenverteller. We hingen aan zijn lippen.
Maar aan ieder goeds komt een eind. Zo ook aan het bezoek van de mannen van Ithaka. Ze wilden vertrekken.
Ik wilde ze behulpzaam zijn, want ik wist hoe graag die mannen weer naar huis wilden. Ik gaf Odysseus een grote, lederen zak mee waarin alle winden zich bevonden, behalve de goede, trouwe westenwind Zephyros. Hij zou zorgen dat de mannen in tien dagen thuis zouden zijn.
Ik nam afscheid en ze vertrokken.
Tot mijn verbazing zag ik die mannen veertien dagen later weer aanmeren op mijn eiland. Hoe was dat nu mogelijk?
Hij vertelde dat zijn makkers de zak opengemaakt hadden toen hij lag te slapen en zo alle winden hadden bevrijd. Hij smeekte me hen nogmaals te helpen.
Deze ongeluksvogels werden wel verschrikkelijk gehaat door de goden. Ze moesten wel vijanden van elkaar zijn.
De goden zijn mijn vrienden. Een vriend van mijn vrienden is mijn vriend. Een vijand van mijn vrienden is mijn vijand. Deze mannen waren dus ook mijn vijand. Mijn loyaliteit aan de goden verplichtte mij hen weg te jagen.
“UIT MIJN OGEN, EN SNEL! SCHEER JE WEG! EN LAAT ME JULLIE NOOIT MEER HIER ZIEN!” Dit waren mijn afscheidswoorden tot hen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten