Hij is de oppergod, die heerste vanaf de berg Olympus. Hij was een zoon van
Kronos (Lat. Saturnus) en Rheia, twee van de twaalf Titanen, de machtige
zonen en dochters van Ouranos, de hemelgod. Kronos was de opvolger van
Ouranos. Het equivalent van Zeus in de Romeinse godsdienst is Jupiter.
De bijnaam Eleuthereus komt bij sommige schrijvers voor als een bijnaam
van Zeus.
De betekenis van zijn naam (Indo-Europees *Djev = stralende, verwant met
Latijn dies = dag) duidt op een verwantschap met de verering van het heldere
uitspansel; Zeus’ meest wezenlijke functie is die van hemelgod. De natuur
en al haar verschijnselen waren aan hem onderworpen. Hij slingerde de
bliksems, verzamelde de wolken en dreef ze uiteen; regen en sneeuwval
werden door hem veroorzaakt. Daarom golden allerlei hoge bergen als zijn
verblijf: de Ida op Kreta, de Lycaeus in Arcadië, maar de bekendste is de
Olympus in Thessalië. De adelaar (oorspronkelijk symbool van de bliksem)
was zijn heilige vogel, de eik zijn heilige boom, zijn schild was de aegis.
Door bliksems, donderslagen, regenboog en de vlucht van vogels gaf Zeus
voortekenen aan de mens.
Al vroeg, wellicht reeds in de Myceense tijd (ca. 1600 tot ca. 1100 v.Chr.),
werd hij de centrale figuur van het Griekse pantheon en stelde hij de overige
goden op de achtergrond. Naar het voorbeeld van hoofden van aanzienlijke geslachten op aarde stelde men Zeus voor als het hoofd van de godenfamilie.
Zijn familie had ook haar verblijf op de Olympus en gehoorzaamde hem.
Zo werd Zeus niet slechts de bevestiger van de harmonie in de natuur, maar
vooral ook van de maatschappelijke orde. Koningen en vorsten ontleenden
hun macht aan Zeus en waren aan hem verantwoording schuldig. Hij was de raadgevende god, de beschermer van de volksvergadering en handhaver van
de eed. Ook het gezin stond onder zijn hoede: als Zeus Herkeios (= Beschermer
van de hof) had hij een altaar op de binnenplaats van de woning. Vooral gasten
en vreemdelingen stonden onder zijn bescherming.
Hera (Oudgrieks: Ἧρα / Hêra; Ἧρη / Hêrê; Myceens: e-ra) is een figuur uit de Griekse mythologie. Zij was de dochter van de titanen Kronos en Rheia, en
derhalve de zuster van Zeus, de koning van hemel en aarde en tevens diens gemalin.
Oorsprong
Oorspronkelijk was zij de beschermgodin van het huwelijk, doch haar betekenis
als zodanig is reeds zeer vroeg op de achtergrond getreden. Zij betekende de
lucht, de atmosfeer, die de vruchtbaarheid op de aarde doet neerdalen, maar
tevens het veranderlijkste van alle elementen is. Haar huwelijk met Zeus is de
kern, waarom al, wat betreffende haar wordt meegedeeld, zich verenigt. In dat huwelijk is geluk en zegen, maar ook wrevel en twist. Zo ook is de lucht nu eens liefelijk en vol zegen en vruchtbaarheid, dan weer somber en onheilstichtend.
Als de gade van Zeus is zij de beheerseres van hemel en aarde. Zelfs haar
naam duidt haar aan als de meesteres van alles wat bestaat. Met haar gemaal
voert zij het gebied over de hemelverschijnselen, over donder en bliksem, over
de stormen, die ook zij kan neerzenden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten