Sinds de
terugkeer van Odysseus zijn er tien jaren verstreken.
Toen hij pas terug was, was er de blijdschap; we leken wel een pasgetrouwd stel, konden niet van elkaar afblijven en hadden elkaar ook heel wat te vertellen.
Twee maanden later moest hij echter opnieuw vertrekken. Hij had nog wat goed te maken met Poseidon en daarvoor moest hij een lange reis ondernemen.
Ik wilde niet dat hij opnieuw vertrok, maar kon hem niet tegenhouden. Het was een taak die hij nog moest volbrengen.
Ruim een jaar bleef hij weg. Opnieuw grote blijdschap toen hij weer thuis kwam. Dit keer zou hij voor altijd blijven. Hij bezwoer me dat hij nooit meer op reis zou gaan.
Al snel na de vreugde kwamen echter de irritaties. Als je jaren lang een huishouden en alles wat er omheen is, een hele onderneming dus, alleen hebt moeten besturen, heb je zo je eigen manier van aanpakken ontwikkeld. Bovendien waren er in die jaren nogal wat dingen veranderd.
Toen mijn man de touwtjes weer in handen wilde nemen, ontdekte hij dat een aantal zaken niet meer waren zoals op het moment dat hij vertrok. Dat gaf een hoop frustraties. Zeker toen hij besefte dat hij de leiding van alles beter aan mij over kon laten. Hij voelde zich in feite overbodig. Hij werd steeds humeuriger en we kregen steeds vaker en heftiger ruzie. Vervolgens zonderde hij zich steeds vaker af. Dan liep hij wat te dwalen over het eiland of stond hij urenlang over de zee te turen.
Ik denk, dat hij graag weer op reis zou gaan. Het avontuur blijft hem blijkbaar lokken. Als ik het hem vraag, ontkent hij echter.
Misschien verlangt hij ook wel terug naar die andere vrouwen. Die Kalypso of die Kirke of een van de anderen die hij ooit heeft gehad.
Ja, ik weet daarvan. Als je man tijdens het vrijen roept: ‘Oh Kirke’, nou, dan weet je genoeg. Ook in zijn slaap mompelt hij wel eens hun namen. En ja, daar maakte ik dan ruzie over met hem. Ik verwijt hem dan dat hij mij nu te oud en niet meer aantrekkelijk vindt en dat hij liever met een jeugdige godin of andere jonge blom zou liggen vrijen. Hij ontkent dat eveneens. Maar ik weet dat hij liegt. Hij wil dolgraag weer op reis en als een vrouw haar benen voor hem spreidt, loopt hij ook niet weg. Ik ken hem té goed.
Eerst veronderstelde ik dat hij dingen voor mij verzweeg om me te ontzien. Nu besef ik dat hij mij geen deelgenoot wil maken van alles wat hij heeft meegemaakt, omdat we geen band meer met elkaar hebben.
We zijn uit elkaar gegroeid. Hij is veranderd, ik ben veranderd. We passen niet meer bij elkaar. We verwachtten allebei dat het weer net zo zou zijn als vroeger, voordat hij naar Troje vertrok. Dat bleek een illusie. Na twintig jaar een alleenstaande moeder te zijn geweest, is het opnieuw leven met een partner voor mij een té grote omschakeling. Voor hem is, na al die jaren vol avonturen, het leven op Ithaka één grote sleur.
Hij is terug bij mij, maar hij is verder van me verwijderd dan ooit.
Toen hij pas terug was, was er de blijdschap; we leken wel een pasgetrouwd stel, konden niet van elkaar afblijven en hadden elkaar ook heel wat te vertellen.
Twee maanden later moest hij echter opnieuw vertrekken. Hij had nog wat goed te maken met Poseidon en daarvoor moest hij een lange reis ondernemen.
Ik wilde niet dat hij opnieuw vertrok, maar kon hem niet tegenhouden. Het was een taak die hij nog moest volbrengen.
Ruim een jaar bleef hij weg. Opnieuw grote blijdschap toen hij weer thuis kwam. Dit keer zou hij voor altijd blijven. Hij bezwoer me dat hij nooit meer op reis zou gaan.
Al snel na de vreugde kwamen echter de irritaties. Als je jaren lang een huishouden en alles wat er omheen is, een hele onderneming dus, alleen hebt moeten besturen, heb je zo je eigen manier van aanpakken ontwikkeld. Bovendien waren er in die jaren nogal wat dingen veranderd.
Toen mijn man de touwtjes weer in handen wilde nemen, ontdekte hij dat een aantal zaken niet meer waren zoals op het moment dat hij vertrok. Dat gaf een hoop frustraties. Zeker toen hij besefte dat hij de leiding van alles beter aan mij over kon laten. Hij voelde zich in feite overbodig. Hij werd steeds humeuriger en we kregen steeds vaker en heftiger ruzie. Vervolgens zonderde hij zich steeds vaker af. Dan liep hij wat te dwalen over het eiland of stond hij urenlang over de zee te turen.
Ik denk, dat hij graag weer op reis zou gaan. Het avontuur blijft hem blijkbaar lokken. Als ik het hem vraag, ontkent hij echter.
Misschien verlangt hij ook wel terug naar die andere vrouwen. Die Kalypso of die Kirke of een van de anderen die hij ooit heeft gehad.
Ja, ik weet daarvan. Als je man tijdens het vrijen roept: ‘Oh Kirke’, nou, dan weet je genoeg. Ook in zijn slaap mompelt hij wel eens hun namen. En ja, daar maakte ik dan ruzie over met hem. Ik verwijt hem dan dat hij mij nu te oud en niet meer aantrekkelijk vindt en dat hij liever met een jeugdige godin of andere jonge blom zou liggen vrijen. Hij ontkent dat eveneens. Maar ik weet dat hij liegt. Hij wil dolgraag weer op reis en als een vrouw haar benen voor hem spreidt, loopt hij ook niet weg. Ik ken hem té goed.
Eerst veronderstelde ik dat hij dingen voor mij verzweeg om me te ontzien. Nu besef ik dat hij mij geen deelgenoot wil maken van alles wat hij heeft meegemaakt, omdat we geen band meer met elkaar hebben.
We zijn uit elkaar gegroeid. Hij is veranderd, ik ben veranderd. We passen niet meer bij elkaar. We verwachtten allebei dat het weer net zo zou zijn als vroeger, voordat hij naar Troje vertrok. Dat bleek een illusie. Na twintig jaar een alleenstaande moeder te zijn geweest, is het opnieuw leven met een partner voor mij een té grote omschakeling. Voor hem is, na al die jaren vol avonturen, het leven op Ithaka één grote sleur.
Hij is terug bij mij, maar hij is verder van me verwijderd dan ooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten