Aan zijn lippen

Aeneas vertelt aan Dido - Baron Pierre-Narcisse Guerin

Mij kwam ter ore dat er een aantal schepen op het strand lagen met vluchtelingen uit de verwoeste stad Troje. Ik besloot ze tegemoet te treden en ze een hartelijk welkom te heten. Ik zou ze helpen zo veel ik kon. Immers, ik wist maar al te goed hoe het was om een vluchteling te zijn.

Zo leerde ik Aineias kennen. Een aantrekkelijke man, groot, gespierd en met ongelooflijk mooie blauwe ogen. Ogen om in te verdrinken en daarboven wenkbrauwen als bruggen. Zijn stem, zo krachtig en mannelijk en zijn woorden zo edel en beschaafd. Een knappe, intelligente man, dat was mijn eerste indruk van hem.

Ik nodigde hem uit in mijn paleis en liet een tafel voor hem dekken. Daar vertelde hij mij zijn verhalen over de slag om Troje en zijn vlucht hier naartoe.

We bleken veel gemeen te hebben. Ook hij had zijn partner verloren, ook hij was een vluchteling. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden en zoog zijn woorden in mij op. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Mijn hart ging steeds sneller slaan, mijn bloed steeds sneller stromen en mijn handen gingen trillen.

Aan zo een goddelijke man kan ik geen weerstand bieden.

Bovendien was een verbond met deze Trojanen heel gunstig voor ons. We zijn omgeven door allerlei vijanden en vanuit Tyrus dreigt mijn broer Pygmalion ons met oorlog. Als zij zich hier vestigen zijn wij sterker, machtiger. Een bijkomstig voordeel.

Oh, wat was hij leuk en lief en…

En ik had geen flauw idee of hij ook iets in mij zag. Ik had ook geen flauw idee wat ik moest doen. Ik zou hem willen verleiden, maar wist totaal niet hoe ik het aan moest pakken. Als ik een gesprek met hem begon, bleven mijn woorden steken.

Overdag ging ik met hem jagen, ’s avonds hing ik aan zijn lippen terwijl hij zijn verhalen vertelde. Lippen die ik zo graag op de mijne zou willen voelen.