Italia

Met geschenken overladen vertrokken we naar de schepen. Met tranen in haar ogen nam Andromache afscheid van Ascanios. Ze herkende zoveel van haar eigen zoontje Astyanax in hem. Als hij nog had geleefd had hij dezelfde leeftijd gehad. Wat een groot verdriet voor een moeder, haar zoon voor haar ogen van de stadswal gesmeten door die wrede Neoptolemos. Zij moet niet alleen haar man missen, maar ook haar zoon. Dubbel verdriet. Dan mag ik de goden wel danken dat mijn zoon nog wel in leven is gebleven. Maar mijn zoon moet nog wel alle gevaren op zee en in vreemde streken doorstaan voordat hij een veilig thuis heeft. Hem wacht nog veel onzekerheid.

Nadat de schepen zeilkaar waren gemaakt, voeren wij weg van de vijandige streken naar een plaats waar de oversteek naar Italia het kortst is. Toen wij de kust zagen, begonnen we allemaal te juichen. We gingen aan land in een haven waar vlakbij een tempel van de godin Athena stond en brachten haar en ook de godin Hera een offer.

Hier nam mijn vader Anchises een voorteken waar: vier witte paarden in een wei. Dat zou oorlog betekenen; paarden worden gebruikt bij oorlogvoering. Maar ze worden ook gebruikt voor het bewerken van de velden. Er was dus ook hoop op vrede.

We trokken verder langs de baai van Tarente naar het zuiden en koersten af op Sikelia. Van verre konden we de monsterlijk hoge Aetna al zien. Vanaf daar werd de zee ruwer. Het gebulder der golven werd heviger en de zee spatte steeds hoger op. We naderden Skylla en Charybdis. Uit alle macht roeiden we om deze gevaren te ontwijken. De golven tilden ons hoog op om ons daarna neer te smijten in de diepte. Verscheidene keren vreesde ik dat we het niet zouden redden, maar gelukkig konden we die na enige tijd achter ons laten.

Dodelijk vermoeid na deze inspanningen werden we door de wind meegevoerd naar de kust der Cyclopen. Daar waar de ovens van de Aetna stenen naar beneden braken en rook de lucht in blazen. Er wordt verteld dat er een monster, Typhoon genaamd, onder ligt. Die had een conflict met Zeus en die laatste heeft als straf de berg Aetna op hem geplaatst zodat hij niet meer kan ontsnappen. Telkens wanneer hij zijn vermoeide lijf omdraait, wordt de hemel verduisterd door dikke roetwolken en wordt Sikelia heen en weer geschud.

Blijkbaar was hij niet zo lang geleden op een andere zij gaan liggen, want er hingen donkere wolken aan de hemel. Die nacht was er geen ster te bekennen. Zelfs geen maan.