Thuiskomen was niet wat ik ervan verwacht had.
Het begon met een euforisch gevoel. Eindelijk weer voldoende te eten uit mijn eigen keuken, slapen in mijn eigen bed en neuken met mijn eigen vrouw.
Na een maand had ik al zoiets van ‘en wat nu?’ en begon er iets te kriebelen. Ik moest iets gaan ondernemen.
In de eerste instantie wist ik niet wat. Maar toen opeens schoot me te binnen dat ik nog iets goed te maken had met Poseidon. Ik moest op pad met een roeispaan en waar ze dat ding niet herkenden als iets waarmee je kon roeien, dus ergens ver weg van de zee, daar moest ik die zeegod offers brengen.
Dat heb ik gedaan. Vervolgens ben ik wat rond gaan trekken en overal mijn verhalen gaan vertellen. De tijd vloog. Ik was alweer bijna een jaar weg van huis. Toen ben ik teruggegaan naar Ithaka met de bedoeling mijn leven van voor de oorlog tegen Troje weer op te pakken.
Ik deed mijn best, maar het ging niet. Ithaka was veranderd, ik was veranderd, de tijden waren veranderd.
Was dit mijn Ithaka? Dit eiland was zo anders. Ik was een ander. Niets was meer hetzelfde. Mijn vrouw kon beter orde op zaken stellen dan ik. Dat geeft wel een flinke deuk in je ego, dat kan ik je wel vertellen. Ik had veel moeite om dat te accepteren. Dat gaf veel strubbelingen.
De zachtaardige Penelopeia bleek veranderd te zijn in een verwijtende achterdochtige bitch die mij nota bene had laten zweren nooit meer van Ithaka te zullen vertrekken. Ik zit dus gevangen. Ik kan geen kant meer op.
Ik verdoe mijn tijd met verhalen vertellen en verlangend staren over de zee.
Het liefst zou ik weer gaan varen. Ik heb Poseidon gunstig gestemd, dus van hem geen gevaar meer te verwachten. Maar door die belofte aan Penelopeia hoef ik zeker geen gevaar meer te verwachten.
Jammer.
Mijn zoon is inmiddels getrouwd en bezig een gezinnetje te stichten. Ik heb hem alles geleerd wat ik wist, ook het trucje om mijn boog te spannen.
Daar is een trucje voor nodig. Als je dat niet weet, kun je aan die boog rukken en trekken wat je wilt, maar spannen doe je die nooit. Dat was ook de reden waarom het die vrijers niet lukte.
Over rukken en trekken gesproken, mijn vrouw wil helemaal geen seks meer. Sinds ik een keer de naam van Kirke heb laten vallen, hetzij in mijn slaap, hetzij op een ander onbewust moment, is zij gaan zeuren over ‘die andere vrouwen’ en wil ze niet meer dat ik haar aanraak.
Ik houd nog van haar, maar niet zoals ze nu is, maar zoals ze was voordat ik vertrok. Ze is zó veranderd. Zo hard, zo ijskoud.
En wat nu?
Ik weet het niet meer.
Ik verdoe mijn tijd met staren over de zee en proberen ergens bereik te kunnen krijgen. Dat laatste lukt maar op bepaalde punten en alleen bij gunstige omstandigheden, zelden dus. Ik verstuur af en toe een noodkreet: ‘HAAL ME HIER WEG’, maar ik krijg nooit respons. Is er nooit meer iemand online?
Zelfs van Athena hoor ik ook nooit meer iets. Zou ze me vergeten zijn? Ze denkt vast dat ik haar niet meer nodig heb, nu ik veilig terug op Ithaka ben.
Maar nu moet ik gaan, het is etenstijd. Als ik te laat kom, krijg ik weer die ijskoude blik van Penelopeia. Geloof me, dat is niet leuk.
Wat een leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten