Eindelijk werd het donker. De dienaressen staken de vuurbekkens aan in het hof en bleven erbij om het vuur aan te houden. Ik bood ze aan dat aan mij over te laten, dan had ik meteen een goede reden om daar te blijven totdat alle vrijers naar hun slaapplaatsen waren teruggekeerd.
Ik kreeg meteen een grote bek van het dienaresje Melantho. Ze had als kind nota bene nog op m’n schoot gezeten. Nu was ze het liefje van Eurymachos, een van de vrijers en behoorde ze dus duidelijk tot het kamp van de vijand.
Door het gekrijs van haar ontstond er weer rumoer onder de vrijers. En kreeg ik weer scheldwoorden en een voetenbankje naar mijn hoofd geslingerd. Maar uiteindelijk zochten ze toch allemaal hun slaapplaatsen op.
Toen was het tijd om richting Penelopeia te gaan. Maar eerst moest ik Telemachos nog wat opdragen. Ik had ondertussen een plan bedacht hoe ik me zou wreken op de vrijers. Het was tijd om dat voor te bereiden. Ik vroeg mijn zoon alle aanwezige wapens op te bergen in het paleis. En als iemand er naar zou vragen, zou hij een smoes moeten verzinnen. Dat ze gepoetst moesten worden omdat ze vuil waren geworden door de rook of dat ze uit veiligheidsoverweging ergens anders opgeborgen moesten worden om te voorkomen dat de vrijers, wanneer ze dronken zouden zijn, elkaar ermee te lijf zouden gaan.
Hij deed wat ik hem had gevraagd en ging daarna slapen. Ik ging richting zijn moeder, mijn vrouw die inmiddels haar vertrekken verlaten had en bij het vuur was gaan zitten. Nog maar enkele tellen en ik zou haar na twintig jaar van afwezigheid weer in de ogen kunnen kijken.
Slechts een paar passen was ik van haar verwijderd, toen opeens Melantho weer voor mijn neus stond. Alweer ging ze tegen me tekeer. Maar ik diende haar goed van repliek. Penelopeia, die het hele gesprek gehoord had, gaf haar meteen flink op haar kop. Daarna liet ze me tegenover zich plaatsnemen. Daarbij zorgde ik er wel voor dat mijn gezicht zo veel mogelijk in de schaduw bleef. Zou ze mijn vermomming doorzien? Zou ze me herkennen?
Rustig blijven, Odysseus! Rustig bijven!
Zo dadelijk gaat ze me van alles vragen en zal ik haar een verzonnen verhaal over haar man Odysseus, ik dus, vertellen. En dan kijk ik wel hoe ze daarop reageert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten