DE LIST

Penelope - Max Klinger

Penelopeia begon al meteen met me te vragen naar mijn naam en afkomst. Ik gaf een ontwijkend antwoord. Ik zei haar dat ik liever niet hierover wilde praten om haar niet met mijn ellende lastig te vallen. Dit antwoord greep zij aan om mij haar verhaal te vertellen over de ellende die zij had meegemaakt. 
Ze vertelde me over haar verlangen naar haar man Odysseus, ik dus, die al 20 jaar van huis weg was en over de onbeschaamdheid van de vrijers die haar dwingen met een van hen te trouwen. Ze heeft hen een poos lang aan het lijntje kunnen houden door een list te verzinnen. Ze moest eerst een lijkkleed voor Laërtes, mijn vader, weven. Als dat klaar zou zijn, zou ze haar keuze maken. Maar alles wat ze overdag weefde, haalde ze ’s nachts uit. Dit ging een tijdje goed, totdat een van de dienstmeisjes dit aan de vrijers verraadde. Toen moest ze het wel afmaken. Een nieuwe list had ze niet weten te verzinnen.
Nadat ze dit verteld had, stond ze erop dat ik mijn verhaal deed.
Ik vertelde haar het volgende verzinsel:
“Mijn naam is Aithon. Ik kom uit de stad Knossos op Kreta en ik ben de jongste broer van koning Idomeneus. In de stad heb ik Odysseus gezien en als gast ontvangen toen hij onderweg naar Troje op ons eiland gestrand was.” 

Terwijl ik mijn verhaal deed, biggelden de tranen langs Penelopeia’s wangen. Wat had ik een medelijden met haar. Het liefst had ik haar meteen in mijn armen genomen. Maar ik mocht nog niets laten merken. Nog niet. Pas als ik heb afgerekend met de vrijers. Eerder niet.
Na een tijdje droogde ze haar tranen. Ze zei, dat ze me op de proef wilde stellen. Ze vroeg me wat Odysseus aanhad toen ik hem zag.
Tja, dat was even lastig. Een man naar kleding vragen, hoe kwam ze erop!
Gelukkig wist ik nog welke kleding ik van haar meegekregen had om te dragen bij speciale gelegenheden. Een purperen mantel met een gouden gesp en verder een lichtgekleurde tuniek. Nu geloofde ze werkelijk dat ik haar man gekend had.
Ik besloot haar moed in te spreken. Ik zei haar dat haar man weldra thuis zou komen, want ik had gehoord dat hij in de buurt was.
Nee, dat laatste kon ze niet geloven. Waarschijnlijk heeft ze dat maar al te vaak aan moeten horen en is ze even zo vaak teleurgesteld geweest.
Maar het zal niet lang meer duren eer dat ze beseft dat het laatste wat ik haar had verteld de waarheid was.