OOG IN OOG

Henri-Lucien Doucet

Onverwachts stond ik oog in oog met mijn zoon Telemachos. Hij wist niet wie ik was. Zelfs als ik niet vermomd als oude man was geweest, dan had hij mij nog niet herkend. Hij vroeg me wie ik was en waar ik vandaan kwam. Eumaios vertelde hem dat ik een Kretenzer was en was gevlucht van een Thesprotisch schip. Hetzelfde verhaal dus wat ik hem eerder had opgedist. Voorts vroeg hij mijn zoon om mij mee te nemen naar zijn huis.
Telemachos durfde dat, gezien de toestand daar met dat stelletje vrijers in mijn hof, echter niet aan. Ik zou daar gevaar lopen. Hij vond het beter dat ik bij Eumaios bleef. Wel zou hij mij voorzien van kleding en voedsel en me op weg helpen naar waar ik maar wilde gaan.
Telemachos droeg Eumaios op naar Penelopeia te gaan om haar te vertellen dat haar zoon weer terug was uit Pylos. Die ging meteen op weg. Toen waren we alleen in de hut. Was dit het moment om me bekend te maken? Ik stond nog even te twijfelen toen ik de honden hoorde janken. Ik stak mijn hoofd buiten de deur om te kijken wat er aan de hand was. Voor me stond de godin Athena. Ze wenkte me naar buiten te komen. Ze zei, dat het nu tijd was om mijn zoon te vertellen wie ik was. Dan konden we samen actie ondernemen tegen de vrijers. In een mum van tijd veranderde ze me weer terug van oude man in mezelf. Daarna vertrok ze weer.
Ik ging de hut binnen. Telemachos geloofde z’n ogen niet. Hoe kon ik zo maar veranderen? Hij dacht dat ik een god was.
Ik zei hem: “Nee jongen, ik ben geen god. Ik ben je vader.” En ik omhelsde hem.
Hij kon het niet geloven. Hij dacht dat ik maar wat verzon. Dat ik een spelletje met hem speelde.
Toen legde ik hem uit dat die verandering het werk was van Athena. Dat zij aan mijn kant staat en mij voortdurend te hulp schiet.
Hij geloofde me en we vielen elkaar in de armen. Na al die jaren herenigd met mijn zoon. Wat een heerlijk moment. Ik heb even geen woorden om dat gevoel te beschrijven.