ONTBODEN

Niet alleen ik moest me inhouden. Ik zag dat Telemachos er ook moeite mee had. Hij zat een eindje verderop met gebalde vuisten en gefronst voorhoofd naar het gebeuren te kijken. Maar hij hield zich goed.
Ik keek rond om te zien waar Eumaios zich bevond. Ik zag hem nergens. Was hij teruggegaan naar zijn hut? Terwijl ik me dat af zat te vragen, stond hij ineens voor me. Hij vertelde me dat mijn vrouw Penelopeia hem bij zich geroepen had nadat ze had vernomen wat mij was overkomen. Hij had haar verteld dat ik van Kreta kwam, het verhaal wat ik hem had opgedist dus. Nu wilde Penelopeia van mij weten of ík misschien iets van haar man Odysseus had vernomen.
Mijn hart klopte in mijn keel. Hoe moest ik dat aanpakken?
Ik vertelde Eumaios dat ik wel wilde, maar ondertussen toch angst had voor de vrijers. Immers, zojuist had niemand ingegrepen toen er een voetenbankje naar mij werd gegooid. Ik zou dus beter kunnen wachten tot het donker was en dan stiekem naar haar toe kunnen gaan.
Eumaios heeft mijn bericht zojuist doorgegeven aan mijn vrouw. Nu is hij weer terug om voor zijn zwijnen te zorgen. Ik moet nu wachten tot het avond wordt. Hoe donkerder het is, hoe meer bescherming mijn vermomming mij biedt. Bij daglicht zou de kans groter zijn te worden herkend. Ze mag nu nog niet weten dat ik het ben. Pas als ik me van die vrijers heb ontdaan, dan pas zal ik me aan haar bekend maken. Eerder niet. Dat is veiliger voor ons allemaal.