Eupeithes vertelt:
“Iemand krijste luidkeels: ‘Verschrikkelijk. Ze zijn allemaal dood’.
Nieuwsgierig geworden kwam ik het huis uit.
‘Wat is er aan de hand? En wie riep dat?’, vroeg ik. Niemand antwoordde. Ik zag alleen een stel slaven snel wegduiken. Ik greep er snel een bij z’n kladden.
‘Wat is er gebeurd?’, vroeg ik hem. Een vaag gepiep kwam ergens uit de diepte van z'n strot. Ik liet z’n keel los en greep hem bij z’n arm. ‘Vertel me wat je weet!’, beet ik hem toe.
Hortend en stotend kwam het eruit. Er was een bedelaar bij de vrijers in het paleis gekomen die ze allemaal gedood had na een wedkamp.
‘Allemaal?’, vroeg ik.
Hij knikte.
Mijn zoon Antinoös, die bevond zich ook onder de vrijers. Dat betekende, dat betekende…
Dat betekende, dat mijn zoon dood was. Mijn zoon, vermoord.
Ondertussen hoorde ik van alle kanten schreeuwen, huilen, klagen, gillen. Meer mensen moesten dus op de hoogte zijn wat er was gebeurd.
Na een tijdje kwamen wij, de naasten van de vrijers, allemaal bij elkaar. Het gerucht was snel rondgegaan. Een massamoord in het paleis. Gepleegd door een bedelaar die zich uitgaf voor Odysseus.
Ik nam het woord. We moesten met z’n allen naar het paleis. Allereerst om er voor te zorgen dat de schimmen van onze zonen over konden gaan naar de Hades en niet gedoemd zouden zijn rond te zwerven in het land der levenden.
En ten tweede, dat de moordenaar zijn straf niet zou kunnen ontlopen. Dat hij niet zou kunnnen ontsnappen naar Pylos of Elis. Als dat zou gebeuren, als wij geen wraak zouden kunnen nemen, dan zou dat een schande zijn voor het nageslacht. Dan zou er eeuwige verachting voor ons zijn.
Het is dus zaak dat wij afrekenen met de wreedaard die de moorden op zijn geweten heeft. Oog om oog, tand om tand.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten