HET AVONDMAAL

Toen ik na het bad weer aangekleed was en op het punt stond me naar de eetzaal te begeven, zag ik Nausikaä staan. Had ze de hele tijd dat ik in bad zat daar staan kijken naar mij? Zo te zien aan die blos op haar wangen, zou me dat niets verbazen. Ze sprak me aan, vroeg me om haar niet te vergeten wanneer ik weer op Ithaka zou zijn. Natuurlijk zal ik haar nooit vergeten. Ze heeft me het leven gered. Ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor. Ik kan alleen niet van haar houden zoals een man van zijn vrouw houdt. Maar eens zal ze iemand ontmoeten die wel van haar houdt, ze verdient het.
Na dit oponthoud ging ik snel de eetzaal binnen. Ze waren al bezig het vlees te verdelen en de wijn te mengen. Alkinoös liet me naast hem plaatsnemen. Ik kreeg een enorm groot rugstuk van een everzwijn. Groot genoeg om zelfs de grootste eter van Armorica twee dagen lang te voeden. En het rook zo heerlijk! Dit was zeer zeker het allerbeste stuk vlees.
Op dat moment werd Demodokos de zaal ingeleid. Ik sneed een stuk van het heerlijke vlees af en droeg de heraut die de zanger begeleide op het aan hem te geven, als hulde aan zijn zangtalent. Die eer had hij wel verdiend.
Demodokos bedankte me hartelijk. Ik zal hem na de maaltijd eens vragen of hij ook een lied heeft over de list van Odysseus en het houten paard.