ONTMOETING MET DE INWONERS

Iedereen kwam zich aan mij vergapen. Achter mijn rug hoorde ik de oude vrouwtjes tegen elkaar fluisteren, dat ze dertig jaar jonger wensten te zijn, dan wisten ze het wel. De jonge meisjes stonden met elkaar te giechelen en bloosden toen ik hun kant op keek.
Veel mensen kwamen met eigengemaakte producten aan; prachtig geweven stoffen, kunstig gemaakt aardewerk. Dit was hun trots, hun prachtige staaltjes huisvlijt. Petronoös de stadsdichter maakte ter plekke een gedicht over mij: de drenkeling gered door de prinses. Pneumonoös de plaatselijke potsenmaker maakte gekke sprongen in zijn bontgekleurde pak waar belletjes aan bevestigd waren. Terwijl hij zijn zotte rondedansje deed, bespotte hij enkele aanwezigen. Die waren blijkbaar wel gewend aan zijn schimpscheuten en lachten er hard om. Slechts een enkeling trok even een zuur gezicht.
Geen enkel zuur gezicht trouwens tijdens de maaltijd die wij aangeboden kregen. Er was volop vlees, brood en wijn voor iedereen. Het smaakte bijzonder goed, heerlijk gekruid allemaal.
Zojuist heeft een heraut de beroemde bard Demodokos aangekondigd. Hij kan ieder moment binnen komen. Ik ben benieuwd. De mensen hier zijn vol lof over hem. Hij schijnt de beste van de hele wereld te zijn.
Daar is hij al.