Ik liep de schaapherder tegemoet en vroeg hem waar ik terechtgekomen was en wat voor volk hier leefde.
Het bleek toch mijn Ithaka te zijn. Maar het was zo veranderd, ik herkende het niet meer terug. Zou het volk ook veranderd zijn? Zouden ze me net zo als Agamemnon behandelen bij mijn thuiskomst? Was ik nog wel welkom op mijn eigen eiland, in mijn eigen huis en bij mijn eigen vrouw? Stel dat…
Ik besloot me voor te doen als een Kretenzer. Ik verzon een verhaal en vertelde dat de herder. Die moest lachen en streelde me over mijn hand, zeggende dat ik nog steeds dezelfde listige bedrieger als vroeger was. Ik keek eens goed naar de herder. Het was een vrouw, het was de godin Athena. Het was ook geen herdersstaf, maar een speer die hij, eh… zij in haar hand had.
Ze vertelde me hoe de situatie thuis was. Hoe mijn vrouw gedwongen wordt een van de vrijers die naar haar hand dingen te trouwen. Hoe dat stelletje lamzakken bivakkeert in de hal van mijn woning en mijn bezit opteert. Ik besefte dat, wanneer ik naar mijn huis zou gaan, ik onmiddellijk gedood zou worden. Mijn aanwezigheid zou door dat stelletje opvreters ongewenst zijn. Hoe graag ik ook naar mijn vrouw en zoon wilde, het kon niet, het was gewoon te gevaarlijk.
De godin had een plan bedacht. Eerst hielp ze me mijn geschenken te verstoppen in een grot en vervolgens smeerde ze wat op mijn gezicht, plakte ze wat grijze haren eraan vast en deed ze kleine rondjes in mijn ogen. Daarna gaf ze me een oude hoed en mantel. Die moest ik dragen, zo zou het net lijken of ik een of andere oude bedelaar was.
Voorts droeg ze me op naar Eumaios de varkenshoeder te gaan. Op hem kon ik vertrouwen. Zijzelf ging op weg naar Sparta, want daar verblijft mijn zoon momenteel. Ze gaat hem halen. Ik kan haast niet wachten om hem te zien. Ik ben zo benieuwd hoe hij eruit ziet. Hij is ondertussen al volwassen. Zou hij op mij lijken, of op zijn moeder? Ik wil hem zo graag zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten